Moja Przyroda

W naszej leśnej wędrówce nie może zabraknąć kukułki. Jest to ptak wędrowny wielkości gołębia o szarej lub brązowawej barwie upierzenia. Spód ciała jest biały z ciemnoszarym, poprzecznym prążkowaniem. W locie kukułka przypomina nieco ptaki drapieżne ze względu na wydłużoną sylwetkę, długie, skierowane półkoliście ku tyłowi skrzydła i długi, rozszerzający się, zaokrąglony na końcu ogon.

W odróżnieniu od innych opisywanych ptaków, o kukułce nie można powiedzieć, że gniazduje. Bezpiecznie możemy za to użyć określenia, że przylatuje do nas na lęgi. Składa bowiem jaja w gniazdach innych drobnych ptaków owadożernych. Podrzucanie jaj nie jest nigdy sprawą przypadku. Aby dać szansę przeżycia swoim młodym, kukułka musi być nie lada specjalistką. Poszczególne osobniki wybierają gniazda określonych gatunków i znoszą jaja zbliżone wyglądem do jaj przyszłych żywicieli. Właściciele gniazd przyjmują takiego podrzutka i po wykluciu, kosztem własnych piskląt, karmią go i wychowują. Każde jajo kukułki składane jest w innym gnieździe, by młode nie konkurowały ze sobą i mogły otrzymać dość pokarmu od przybranych – zazwyczaj mniejszych od siebie – rodziców. Po wykluciu, w ciągu pierwszych trzech dni, pisklę kukułki wyrzuca z gniazda pozostałe jaja. W ten sposób samo absorbuje uwagę rodziców i szybko rośnie pożerając pokarm, który inaczej przeznaczony byłby do wykarmienia kilku piskląt. Głos samca kukułki to przede wszystkim melodyjne kukanie – powtarzane, lecz zawsze złożone tylko z dwóch sylab.

Dla zrównoważenia niesympatycznych skojarzeń związanych z pasożytnictwem lęgowym, trzeba przypomnieć, że głos kukułki jest wyczekiwany przez szukające męża panny, a liczba kuknięć pilnie przez nie liczona…