kot bengalski posted by on 21 kwietnia 2012

Kot bengalski (Prionailurus bengalensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych

 

Środowisko życia

Lasy środkowej, wschodniej i południowej Azji, Filipiny, Archipelag Sundajski.

Wygląd

Kot bengalski wielkością przypomina smukłego kota domowego, posiada jednak dłuższe nogi i dobrze wykształcone błony między palcami łap. Drobna głowa naznaczona jest dwiema równoległymi, ciemnymi pręgami, a pysk rozjaśniony bielą. Z tyłu dość długich, zaokrąglonych uszu znajduje się biała plamka na czarnym tle. Ciało i kończyny pokrywają ciemne plamki o zróżnicowanym kształcie i kolorze, przez grzbiet biegną dwie lub trzy podłużne pręgi. Ogon wynosi około połowy długości całego ciała. Na całym swoim terenie występowania, kot bengalski różni się od siebie tak bardzo, że dawniej uważano te odmiany za kompletnie oddzielne gatunki. W południowych populacjach kolor futra jest żółtawo-brązowy, ale srebrzystoszary w północnych. Zależnie od podgatunku, znaczenia mogą występować w formie plamek, rozet, a nawet nakrapianych pręg. W tropikach ważą od 0,55 do 3,8 kg, długość ciała bez ogona wynosi 38,8 do 66 cm z 17,2 do 31 centymetrowym ogonem. W północnych Chinach i Syberii ważą aż do 7,1 kg, a długość ich ciała wynosi nawet 75 cm; generalnie ich waga wzrasta przed zimą i tracą ją wraz ze zbliżającą się wiosną.[3] Wysokość w kłębie to około 41 cm.

Pokarm

Dieta zawiera w sobie ssaki, jaszczurki, płazy, ptaki i insekty. Największy odsetek stanowią niewielkie gryzonie, takie jak szczury i myszy, często uzupełniane trawą, jajkami, drobiem i zwierzyną wodną. Koty bengalskie są aktywnymi łowcami i w przeciwieństwie do większości małych kotów nie „bawią się” swoimi ofiarami, tylko trzymają je pazurami dopóki zwierze nie jest martwe. Może to być spowodowane proporcjonalnie wysoką ilością ptaków w ich diecie, które mają dużo większą szansę na ucieczkę niż gryzonie.[4]

Tryb życia

Spotyka się osobniki aktywne za dnia, ale generalnie polują nocą. Chętnie wspinają się na drzewa. Często odpoczywają na gałęziach lub w gęstym poszyciu na ziemi.[5] Na plantacjach olejowca gwinejskiego obserwowano je na wysokościach do 4 m. W tym środowisku terytorium samców wynosiło około 3,5 km2, a samic 2,1 km2, przy czym areały samców zahaczały o areały jednej lub kilku samic.[6] Koty bengalskie doskonale pływają. Podobnie jak koty komunikują się za pomocą miauczenia, potrafią również mruczeć.

Rozmnażanie i rozwój

U południowych podgatunków nie ma ustalonego okresu rozrodczego, u północnych odbywa się on około marca i kwietnia, kiedy pogoda jest wystarczająco ciepła dla nowonarodzonych kociąt. Estrus trwa 5-9 dni. Jeżeli kocięta nie przeżyją, samica może znowu dostać rui i mieć jeszcze tego samego roku nowy miot.

Po ciąży trwającej 60-70 dni rodzi się od 2 do 4 kociąt. Tuż po urodzeniu ważą około 75 do 130 gram i w przeciągu 2 tygodni podwoją swoją masę; po pięciu tygodniach będą już ważyły cztery razy tyle. Oczy otwierają się po dziesięciu dniach. Osiągają dojrzałość płciową w około 18. miesiącu. W niewoli koty bengalskie żyją do dwudziestu lat, na wolności około 4.

Koty bengalskie zazwyczaj łączą się na całe życie i wspólnie wychowują młode przez ok 7-10 miesięcy. [7]

Występowanie

Azjatycki gatunek małego kota pochodzi z Syberii, Pakistanu, Tybetu, Indii, Birmy i Tajlandii. Jest w stanie przetrwać w różnych warunkach klimatycznych i środowiskach: gęstych lasach tropikalnych, stepach, półpustyniach i terenach rolniczych. Łacińska nazwa gatunku bengalensis pochodzi od miejsca znalezienia pierwszego osobnika, który został zauważony gdy pływał w Zatoce Bengalskiej.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

Możesz użyć następujących tagów oraz atrybutów HTML-a: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>


siedem − 4 =